Główna Nagroda 2021 – Wojciech Gunia za powieść „Dom Motta” (w: „Dom wszystkich snów”)

Wojciech Gunia (ur. w 1983 r. w Nowym Sączu) – pisarz, tłumacz i publicysta, uznawany za odnowiciela i czołowego współczesnego przedstawiciela weird fiction w Polsce.  Absolwent Wydziału Polonistyki UJ. Autor książek „Powrót” (2014, II wydanie 2020), „Nie ma wędrowca” (2016), „Miasto i rzeka” (2018), „Dom wszystkich snów” (2020) i „Złe wszechświaty” (2021).

Debiutancki „Powrót” Guni był pierwszą polską powojenną książką w pełni świadomie obracającą się w stylistyce weird fiction. Z kolei powieść „Nie ma wędrowca” została uhonorowana Nagrodą im. Stefana Grabińskiego dla najlepszego polskiego horroru 2016 r. W 2021 r. Gunia został ponadto uhonorowany Nagrodą im. Macieja Parowskiego (dawniej Reflektor).

Wojciech Gunia jako tłumacz przybliża polskim czytelnikom głównie utwory współczesnego amerykańskiego autora weird fiction, Thomasa Ligottiego oraz innych pisarzy z tego kręgu. Jest też – od 2018 r. – redaktorem prowadzącym corocznej antologii fantastyki grozy, „Sny umarłych”. Jako publicysta Wojciech Gunia współpracował (i współpracuje) z periodykami ‘Trans/Wizje’, ‘OkoLica Strachu’ i ‘Nowa Fantastyka’, obecnie jego felietony można czytać na portalu zupelnieinnaopowiesc.com. Za swoich literackich mistrzów uważa Brunona Schulza, Stanisława Lema, Franza Kafkę, Samuela Becketta i Thomasa Ligottiego.

(2021)